102. Nora den Blanken

Eergister, donderdag 12 januari 2012, advertentie in de krant dat Nora den Blanken is overleden.
Nora! Die kende ik vroeger, als vriendin van mijn oudste zus Fieke toen die op de meao zat. Mooie meid. Wat zeg ik? Prachtige meid. Ver out of my league en bovendien 3 jaar ouder. Maar je kon er mee lachen en ze komt ook voor in het boek van Peter Jansen: het boek twie.

's Morgens kwam ze bij ons langs om mijn zus op te halen en samen naar school te fietsen en dan kreeg ik een briefje in mijn handen geduwd. Om af te geven op de HBS waar ik toen zat, op het Stuyvesantplein. Aan Boele, hoe heette die ook al weer met zijn voornaam? Ik denk Paul. Paul Boele.

Woonde in Goirle en was moeilijk te peilen, hippe vogel. Toen al: donkere bril, hoge, strak gesneden broeken, on-Brabants taalgebruik. En hij ging dus met Nora.

Nora woonde in de Primitiefstraat, dat was aan de andere kant van de Oerlesestraat en wij waren er trots op dat we zo'n moeilijk woord kenden. Later ontdekte ik dat het de Piet Retiefstraat was.
Haar ouders waren van indische afkomst, geloof ik. In elk gegal geen brabanders, want toen ik er eens aan de deur was (briefje afgeven? Ik weet het niet meer) en aan haar moeder die opendeed vroeg: 'Is jullie Nora thuis?', dreef die de spot met mijn woordgebruik (zonder dat ik het in de gaten had):
'Ons Nora?', vroeg ze met een sterke nadruk op 'ons'. 'Ja hoor, ons Nora is wel thuis.'
Weer die sterke benadrukking van 'ons'. Wat een raar mens, dacht ik.
Weer veel later begreep ik wat ze bedoelde.