84. De kameleon!

Hoe kon ik die vergeten bij mijn opsomming van boeken die ik las tijdens de lagere school? (zie no 83) De Kameleon! De Friese tweelingbroers Sietse en Wietske (kloppen die namen?), ondeugende, olijke zoons van de dorpssmid. Die in het eerste boek een merkwaardiggevormde, wrakke boot aantreffen die ze wel mogen houden van hun vader en die ze helemaal zelf opknappen? En beschilderen met een mengsel van allerlei verschillende, oude verfkleuren zodat ie steeds van kleur verandert, al naar gelang de afstand?
En hun wat oudere vriend de boerenkecht Gerben, die mij een belangrijke les leerde toen het ging over een nieuw pak dat ie had gekocht. Een mooi, bruin pak van echte wol, hij was er speciaal voor naar de stad geweest.
De tweeling bewonderde het en veronderstelde dat ie daar wel lang naar gezocht zou hebben, allerlei winkels in de stad afgestruind?
Nee, zei Gerben, de eerste winkel het tweede pak was dit.
En toen heb je niet verder gezocht? (Let op, hier komt de les)
Nee, waarom zou ik, reageerde Gerben. Dan wordt het toch alleen maar moeilijker? Ik zocht een mooi, bruin pak dat me goed stond en als ik dat gevonden heb dan houd ik toch op met zoeken?
Dat ben ik nooit vergeten. Dank je wel Gerben! Als het goed is, is het goed. Als je vindt wat je zoekt, houd je op met zoeken - dat houdt het leven overzichtelijk.
Een satisfier, onze Gerben, geen optimizer. Niet iemand die (bezeten! wanhopig!) streeft naar maximale resultaten, maar iemand die snapt dat je gewoon, simpelweg, een behoefte kunt bevrerdigen en dat het dan goed is.
Heb ik me mijn hele leven aan gehouden: het betere is de vijand van het goede.