Gefopt of gefopt?

De ober van het terras 'Kantina' in Petra heeft het soort flegmatieke, Britse humor waar ik niet echt raad mee weet. We gaan zitten en hij komt de bestelling opnemen en omdat Car en ik het er al over gehad hebben, kan ik tegen onze gewoonte in meteen voor ons allebei bestellen: 'Ena cappuccino and ena fresh orange juice please', in het koeterwaals dat we hier gebruiken.
Hij kijkt naar Carla.
'For the both of us', kom ik tussenbeide.
'Aha', begrijpt hij. 'Two times.'
Ik knik lachend maar vraag me af of dit goed af gaat lopen. Fopt hij me of begrijpt hij me verkeerd?, maar hij loopt al weg en we zien wel want er is veel te zien: mijn oude vriend Hans van Tartwijk blijkt ook op het terras te zitten en vloeiend Grieks te spreken. Maar wacht, hij is het niet want hij steekt een sigaret op en dat zie ik Hans nog niet doen. Zal zijn broer wel zijn.
Dan bengt de flegmatieke ober onze bestelling: fresh orange juice en cappuccino voor ons allebei (voor de slechte verstaander: dus onze bedoelde bestelling twee keer). Ik moet grijzen: wat ga ik hieraan doen? Is hij serieus of neemt hij ons nu in de maling en wacht hij grinnikend af hoe ik ga reageren?
Tja, ik kan het misverstand aan de kaak stellen en verwikkeld raken in een eindeloze discussie waarin ik opnieuw niet weet of hij grappen maakt of niet. Niet cool, besluit ik: we doen alsof onze neuzen bloeden en drinken de dubbele bestelling gewoon helemaal op.

De foto is van een fraai affiche in Molyvos en heeft verder niets van doen met het verhaal.

Lesbos: geen vechtpartij. Net niet.

De eerste week, in Molyvos, met de kinderen en aanhang erbij, hadden we een eigen stuk strand. Dat klinkt luuks en dat is het ook, maar het is ook saai want je ziet niemand anders en dat is toch het leuke van strandzitten (afgezien van het strandzitten zelf): dat je vreemden in die intieme toestand van bijna bloot luieren, lezen, baden, afdrogen, insmeren, spelen, sporten, slapen & sluimeren onbelemmerd kunt bekijken.

Dat was beter geregeld in Petra, week 2 en 3. Daar liepen we van ons tuinhuisje in een paar minuten naar een openbaar stuk strand dat werd ge-exploiteerd door Coco, cafe-restaurant. Parasols, ligstoelen, tafeltjes en een mooie, vrolijke serveerster (Christanti) die alles bij je bracht. En vooral: andere gasten die je na de eerste dag herkende en elkaar aanwees:
'Kijk, Hennie Huisman is er ook weer', (een lookalike met een vrouw die voortdurend aan haar borsten zat te frutten: gezellig). 'En daar, Charles Bronson', (vijftiger met een mooie, veel te jonge vrouw. De gelijkenis zit 'm vooral in zijn gezicht en manier van bewegen, heel indrukwekkend). En een oude man die we 'de blote kont' noemden omdat dat het eerste was wat we van hem zagen en we hadden dat liever niet gezien maar we keken argeloos om op het moment dat ie (quasi decent) net z'n zwembroek uittrok. Blote Kont was wel een jaar of tachtig en kwam elke dag zwemmen met twee vrouwen: eentje van zijn eigen leeftijd en eentje twintig jaar jonger. Vrouw en dochter waarschijnlijk.

Een stel Vlamingen onder leiding van een dikke, luidruchtige bondine. Veel hard gelach. En Barbra Royle: 'Oh kijk Car, daar, die blonde, dat is Barbra, weet je wel, van de Royle Family.'
Dat was een Engelse sitcom van enkele jaren geleden over een aso-gezin, Londense Tokkies. Schitterende serie. Barbra was de moeder, een verlepte, kettingrokende blondine met slordig opgestoken haar. Hier in Molyvos is ze met een jongentje van een jaar of 7, 8, dat voortdurend wil stoeien met oma(?) Soms geeft ze toe en dan moet ze oppassen dat haar tieten niet uit haar bovenstuk vallen want ze heeft een decolette 'you can park a bike in' (dit beeld ontleen ik aan een boek van Martin Amis, dat je niet denkt dat ik al die shit zelf verzin).
Van dichtbij lijkt Barbra op Diana Keaton in haar nadagen. Een paar dagen later zien we haar vanaf een terras in het dorpje een jeep besturen. Heel verwarrend als iemand ineens in een andere rol en setting opduikt, ik had haar bijna geroepen.

Op een dag is het mis. Op het strandterras van Coco zitten drie stomdronken jongemannen, twee twintigers en een dertiger (dat is de gangmaker). Ze praten veel en veel te hard en drinken veel en veel te veel voor deze keurige gezinssetting en als Car en ik het strand oplopen zie ik Kostas, de eigenaar van Coco, zitten: een eindje achteraf, om de zaak in de gaten te houden. Ik weet dan nog niet dat hij de zaak in de gaten zit te houden want hij drinkt er ontspannen een kopje koffie bij, maar al snel loopt hij op het dronken gajus toe en maant tot kalmte. Ik ga overeind zitten en denk, als er stront van komt ga ik meedoen, gebeurt er weer eens iets. Maar voorlopig gebeurt er niets: ze zijn een stuk kalmer (Kostas is een grote man).

Kostas gaat terug naar zijn cafe, Chrisanti bengt weer bier naar die gasten en het gaat niet over maar het neemt toe: ze vallen andere gasten lastig en die reageren daar inadequaat op: te tolerant. (Jammer dat Charles Bronson er vandaag niet is, trouwens.) Dan komt de waardin van Coco (de vrouw van Kostas, ook van indukwekkend formaat) het strand op en leest ze op harde toon de les. Dat maakt geen indruk. Kostas zelf is zijn vrouw nagelopen en mengt zich in de schermutselingen en ik ga rechtop zitten: ha, misschien toch.

Maar Kostas lost het goed op. Hij praat op de gangmaker in (die nauwelijks meer op zijn benen kan staan van de drank), trekt hem overeind en voert hem mee het strand af, zijn arm vriendschappelijk maar uitermate dwingend om zijn schouder geslagen: afgemarcheerd naar de parkeerplaats. Kostas komt terug en wijst op de andere twee: moven. Dat doen ze, mokkend en treuzelend maar ontegenzeggelijk. Vanaf de parkeerplaats wordt ongeduldig getoeterd. Met piepende banden scheurt de auto even later weg en het is weer rustig aan het strand.