82. Angina Pectoris

Ons mam had vaak hoofdpijn, dat was een vast gegeven binnen ons gezin en op een bepaalde manier was het mijn schuld: mijn geboorte was niet helemaal vlotjes verlopen (ik bleek de helft van een tweeling te zijn maar de andere helft was al in een vroeg stadium gestorven) en in de nasleep daarvan werd haar baarmoeder eruit geopereerd en kwam ze versneld in de overgang. Zo heb ik het in elk geval begrepen.
Ons pap mankeerde nooit iets voor zover ik me herinner, tot hij ineens echt iets mankeerde en 's morgens niet naar zijn werk ging. Dat was ongehoord maar het verontrustte me niet, op dat moment. Ik was 10 of 11 en zat in de vijfde klas van de lagere school, bij meneer Kokke. Wist ik veel. Maar toen werd ik om een uur of tien uit de klas gehaald door een bleek schoolhoofd (meester Van Ham) vergezeld van Piet, de oudste zoon van ome Goof (de oudste broer van ons moeder).
'Oh', zei ik waanwijs toen ik hem in de gang van de school zag staan: 'Dan gaat het over onze pap.'
Het ging over papa en het nieuws was niet goed: hartaanval. 'Angina Pectoris' kwam ook nog langs als term voor wat hij had. Naar het ziekenhuis in de auto van Piet, met mijn zussen. Ons moeder stond al aan het bed waar papa in lag, bleek. Mijn zussen in tranen. Ik niet, geloof ik. Wel weet ik nog dat hij met een bibberige stem ons Fieke troostte: 'Maar meisje toch, kalm maar, je ziet toch dat onze papa er nog is.' Zoiets.
Jazeker, hij was er nog maar hij werd nooit meer de oude.
Ik ging terug naar school met het voornemen om er niets over te zeggen, dan kreeg je maar gezeur. Jaja. De hele school wist het want meester Van Ham had het omgeroepen over de geluidsinstallatie, dat ze moesten bidden voor 'de vader van gerard sanberg die vanmorgen met een hartaanval opgenomen is in het ziekenhuis'.
Die middag maakte ik al mijn sommen fout.