109. de mooiste juf ooit...

In de eerste klas van de HBS kregen wij tekenles van de mooiste juf ooit, juffrouw Weegels. Ik vraag me nu natuurlijk af of ze echt mooi was en ik zou daar geen eed op durven doen, maar ik weet wel dat ze toen de indruk wekte dat ze mooi was. Op jamesbondachtige wijze mooi, bedoel ik. Filmsterren-mooi, bedoel ik. Glamour, dat bedoel ik. En het was haar eerste jaar voor de klas.

Wat deed dat mens bij ons op school, in onze barakken aan het Stuyvesantplein? Het paste helemaal niet, juffrouw Weegels, en dat werd haar ook wel duidelijk gemaakt, met die zware, nadrukkelijke make up en dat haar helemaal opgestoken en die mantelpakjes en die lange, gelakte nagels... wij wisten niet wat we zagen en we wisten niet hoe we daarmee moesten omgaan. En dat heeft ze geweten.

In onze eerste klas, helemaal vol jongens, zat een rare jongen met een gebitje, een plaatje met zijn vier boventanden. Ik ben zijn naam vergeten, ik denk Tom, niet bijster slim want hij was blijven zitten en dat zou hij dit jaar weer doen dus toen verdween hij van schoool. Hij was een jaar ouder dan wij en hij deed vreemd. Hij wilde gangmaker zijn maar dat lukte niet en dan kreeg je van die schrijnende situaties. Maar bij juffrouw Weegels was het ineens wél leuk. Schaterlachend leuk. Hilarisch leuk. Totaal onverwacht slapstickachtig leuk.

In het tekenlokaal natuurlijk, met al die dure, verstelbare tekentafels in lange rijen achter elkaar en wij daar tussendoor krioelend (orde houden kon juffrouw Weegels niet). En opeens wordt het haar te veel, die chaos, dat kabaal, en valt ze totaal onverwacht uit tegen Tom.
Echt schreeuwen was het, herinner ik me. Dat ie z'n gemak moest houden en dat ze er genoeg van had en zo voorts. De klas viel helemaal stil en alle ogen richtten zich op Tom, die roerloos rechtop achter zijn tekentafel zat.

En toen iedereen naar hem keek en juffrouwe Weegels klaar was met haar tirade, toen viel de mond in zijn blozende, bolle toet open en kletterde zijn gebitje op zijn tekentafel. Ontzet keek juffrouw Weegels naar dat rare, obscene ding dat daar ineens op tafel lag, en het duurde zeker drie tellen voor de eerste van ons aarzelend begon te lachen.

Ik geloof niet dat juffrouw Weegels het hele schooljaar heeft volgemaakt.